Onzekerheid kan worden gezien als de raison d'être van planning. Omgaan met onzekerheid vormt de kern van de planningspraktijk.

Ondanks haar centrale belang ervan is het perspectief op onzekerheid in de theorie en praktijk van de stadsplanning nog vrijwel onbekend.

Aangezien onzekerheid een sociale constructie is en bepalend is voor de middelen en doelen van planning, moeten de discoursen die de vaak genaturaliseerde representatie ervan vormen, kritisch worden onderzocht.

Als bijdrage aan deze onderzoeksleemte wil deze thesis blootleggen op welke manieren de voorstelling van onzekerheid de stedelijke planning na de Tweede Wereldoorlog in het Noorden vormgeeft.